Odpowiedź :
Odpowiedź:
1. Zeus – był najwyższym bogiem Grecji, jak i wszelkich zjawisk atmosferycznych, ojcem bogów i ludzi, pierwotnym opiekunem rodziny, stojącym na straży ogniska domowego i domu. Stróż prawa gości szukających azylów. Z czasem stał się patronem królów i państwa. Gwarantował wolność polityczną i sprawiedliwość, był poręczycielem przysiąg i umów między ludźmi oraz między narodami.
2. Hektor, syn króla Priama. Zginął pokonany przez Achillesa pod Troją. Jego zmasakrowane ciało nie przypominało już młodego, silnego wojownika o atletycznej budowie. Za życia był on jednak odważnym, szlachetnym i prawym człowiekiem. Uważano go za jednego z najlepszych trojańskich żołnierzy. Był wyjątkowym wodzem, który zawsze przestrzegał zwyczajów wojennych i szanował przeciwnika.
3. Tragedia Zdarzenia w tragedii "Antygona" opisane poprzedzają akcję tragedii. Mit ten opowiada o domu Lajosa, nad którym ciąży fatum. Z Lajosa klątwa spada na Edypa, który po strasznych męczarniach umiera, pozostawiając dwu synów - Eteoklesa i Polinejka. Bracia w kłótni zabijają się wzajemnie. Kreon, który zostaje królem Teb, urządza Eteoklesowi pogrzeb z należytymi honorami. Zabrania jednak pochować zwłoki Polinejka, ponieważ sprowadził on wojska przeciw ojczystemu miastu.
Antygona przeciwstawia się zarządzeniu króla i grzebie zwłoki brata. Złapana i przyprowadzona przed oblicze króla śmiało przyznaje się do złamania rozkazu władcy. Dochodzi do konfliktu między Antygoną a królem, Kreonem. Konflikt ten jest istotą tragedii i nosi nazwę konfliktu tragicznego. Polega na zderzeniu się przeciwstawnych, pomiędzy którymi nie można dokonać wyboru i dlatego każde posunięcie bohatera prowadzi go do katastrofy, czyli klęski.
4. Sokrates głosił, że cnota jest dobrem bezwzględnym, czym przeciwstawiał się relatywizmowi sofistów. Jest też dobrem najwyższym, o które człowiek winien zabiegać, nie licząc się z niebezpieczeństwami i śmiercią. Tożsamość dobra i wiedzy. Według Sokratesa cnota jest wiedzą . Wypracowanie metody dochodzenia do prawdy, a tym samym do cnoty: jest nią specjalnego rodzaju dyskusja, zwana dialektyką. W swoich rozmowach z Ateńczykami Sokrates posługiwał się dwiema metodami:
- metoda elenktyczna - sprawdzanie i zbijanie twierdzeń rozmówcy poprzez wyprowadzanie z nich konsekwencji doprowadzających w końcu do tezy absurdalnej lub sprzecznej z twierdzeniem pierwotnym
- metoda maieutyczna (dosł. położnicza) - polega na dopomożeniu uczniowi w uświadomieniu sobie prawdy, którą już posiada, poprzez umiejętne stawianie pytań; metoda ta zakłada, iż każdy człowiek posiada intuicyjną wiedzę o dobru.
(Nie jestem pewna czy czwarte jest dobrze ale reszta powinna być dobrze.)
