Odpowiedź :
Przytoczone cytaty są częścią polemiki prowadzonej przez romantyka Gustawa z racjonalistą Księdzem.
„…Młodzieńcze, ja głęboko czuję, co cię boli!
Lecz słuchaj, są tysiące biedniejszych od ciebie.
Człowiek nie jest stworzony na łzy i uśmiechy, ale dla dobra bliźnich swoich ludzi.
Jakikolwiek W twardej Bóg doświadcza próbie, zapomnij o swym proszku, zważ na ogrom świata..."
- W tych słowach ksiądz zwraca uwagę Gustawowi, że celem życia człowieka nie jest skupianie się na własnych uczuciach, ale służenie bliźnim, że wielu ludzi jest w gorszej sytuacji, niż on. Próbuje również przekonać mężczyznę, że człowiek, jako jednostka, jest maluczki i nie ma znaczenia.
„...Kto zgasił świece?
Kościół mnie rozkazuje i nadaje władzę oświecać lód wytapiać reszty zabobonów leczyć Dziady te pół nocne schadzki po cerkwiach pustkach lub ziemnych pieczarach pełen guślarstwa obrzędy świętokradzkie pospólstwo nasze w grubej utwierdza ciemnocie...”
- Ksiądz, jako oświecony intelektualista, uważa obrzęd dziadów za zabobon, pozostałość po pogaństwie, a wręcz za świętokradztwo, które trzeba wyplenić z ciemnego ludu. Nie wierzy też w duchy, jego na wskroś racjonalny umysł nie przyjmuje do wiadomości, że są na świecie rzeczy, których nie da się fizycznie dotknąć.
„...Ach, te to, są książki zbójeckie!
(ciska książką)
Młodość mojej niebo i tortury!
One zwichnęły do góry,
Że już nie mogłem na dół skręcić lotu...”
- W tych słowach Gustaw zrzuca winę za ukształtowanie w nim niezmiernej wrażliwości na książki, które czytał w młodości. Chodzi tu głównie o sentymentalne i romantyczne powieści, jak „Cierpienia młodego Wertera”, czy „Nowa Heloiza”.
„Dziady część IV”
„Dziady część IV” to jedna z części cyklu dramatów „Dziady”, autorstwa Adama Mickiewicza. Główny wątek stanowi tu historia niespełnionej miłości, opowiedziana greckokatolickiemu księdzu przez pustelnika Gustawa, w noc Zaduszek.
#SPJ1
