Odpowiedź:
Prawo książęce (łac. ius ducale ) – pojawiająca się w 1. poł. XIII wieku na ziemiach polskich nazwa określająca władzę książęcą nad ludźmi i dobrami, w zakresie sądowniczym oraz w możliwości egzekucji różnych świadczeń: danin, posług, służby wojskowej, w ustanawianiu miru
osady służebne, w Polsce X–XIII w. osady, których mieszkańcy zostali przez monarchię objęci jednakową wyspecjalizowaną powinnością, w ramach systemu prawa książęcego (służebna ludność)
Wyjaśnienie:
