W twórczości Sępa - Szarzyńskiego odnajdziemy wiele duchowych rozterek związanych z życiem człowieka.
W Sonecie I „O krótkości i niepewności na świecie żywota człowieczego“ tematem utworu jest motyw przemijania. Poeta podkreśla, że jest ono główną cechą świata i życia ludzkiego, które pełne jest ziemskich marności. Człowiek zabiega o potęgę, rozkosze, które nie dają prawdziwego szczęścia. Prawdziwym jedynym szczęściem jest Bóg.
Podobny wydźwięk ma Sonet V „O nietrwałej miłości rzeczy świata tego“. Wszystko, czego pragniemy: złoto, władza, sława, rozkosz i piękno przemija. Również uczucia do drugiego człowieka nie mogą trwać wiecznie, ponieważ ich obiekt również nieuchronnie przeminie. Dlatego tez żadne ziemskie szczęście nigdy nie zapewni ludziom prawdziwego spełnienia. Prawdziwe i wieczne szczęście człowiek odnajdzie tylko w Bogu.
Z kolei w Sonecie IV „O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem“ poeta podkreśla, że życie ludzkie jest ciągłą walką człowieka, któremu zagraża szatan „hetman ciemności", świat i ludzkie ciało. Wrogowie są niebezpieczni dla człowieka, gdyż są zagrożeniem dla jego zbawienia, pomocy upatruje więc w Bogu.
Z sonetu wyłania sie obraz człowieka bezbronnego i wątłego, rozdartego na pół, niedoskonałego, w którym ścierają się dwa światy, dlatego nie może na ziemi zaznać pokoju i szczęścia. Ostatecznym celem człowieka powinien być Bóg, który jest uosobieniem idei piękna i miłości.
