Rozwój gospodarczy Chin w drugiej połowie XX wieku można podzielić na dwa główne etapy:
- 1949-1978: komunistyczna gospodarka maoistów,
- 1978-2000: reformy Deng Xiaopinga (socjalistyczna gospodarka rynkowa).
Gospodarka komunistyczna Chińskiej Republiki Ludowej
ChRL została proklamowana w 1949 roku przez Mao Zedonga. Do jej głównych etapów należy zaliczyć:
- Reforma rolna (1952 r.) — ziemie bogatych chłopów zostały rozdane ubogim.
- Wielki skok naprzód (1958-1962 r.) — kampania mająca na celu przekształcenie Chin z biednego kraju rolniczego w światową potęgę gospodarczą. Wielki skok zakończył się jednak klęską głodu i śmiercią milionów Chińczyków.
- Rewolucja kulturalna (1966-1976 r.) — okres rozłamu w partii komunistycznej i podziału na zwolenników i przeciwników Mao. W tym czasie produkcja przemysłowa spadła o 15-20%.
Reformy gospodarcze Deng Xiaopinga
Mao Zedong umarł w 1976 roku, a dwa lata później zaczęto wprowadzać w życie reformy gospodarcze, które miały otworzyć Chiny na świat. Do głównych punktów reform należy zaliczyć:
- Zmiany w rolnictwie — zlikwidowano komuny ludowe i osiągnięto samowystarczalność w produkcji zbóż.
- Rozwój zagranicznych stosunków handlowych — przede wszystkim import japońskich technologii.
- Otwarcie giełdy papierów wartościowych.
- Wyznaczenie specjalnych stref ekonomicznych dla zagranicznych inwestycji (głównie państw Zachodu).
Przypieczętowaniem sukcesu reform lat 80. była akcesja Chin do WTO (Światowej Organizacji Handlu) w 2001 roku. Reformy te przyspieszyły rozwój gospodarczy Chin i sprawiły, że w XXI wieku Chiny są jednym z głównych graczy na arenie międzynarodowej.
