Czy literatura czasu wojny i okupacji przede wszystkim jest świadectwem minionych czasów, a może głównie oskarża i sądzi człowieka?
Literatura wojny i okupacji jest świadectwem minionych czasów, ponieważ:
- generalnie rzecz biorąc, teksty te zazwyczaj ukazują subiektywną narrację autorów, którzy często byli świadkami opisywanych wydarzeń;
- w "Medalionach" Zofia Nałkowska przyjmuje dokumentalną narrację, w której opowiada o wydarzeniach z wojny bez fabularyzowania ich; autorka pracowała w Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich, a więc jej teksty są swego rodzaju raportem;
- w "Innym świecie" Gustaw Herling-Grudziński opisuje realia obozu w Jarcewie, a jego narracja przypomina pamiętnik.
Literatura wojny i okupacji oskarża i sądzi człowieka, ponieważ:
- generalnie rzecz biorąc, literatura ta opisuje okropieństwa wojny i ciężko jest powstrzymać się przed ocenianiem zachowania jej bohaterów;
- w opowiadaniu "Przy torze kolejowym" Zofia Nałkowska w pewien sposób ocenia osoby, które nie udzieliły pomocy postrzelonej kobiecie;
- w opowiadaniu "U nas w Auschwitzu" Tadeusz Borowski opisuje sytuację, w której syn przyprowadza swojego ojca do komory gazowej, żeby uniknąć własnej śmierci, co sprawia, że czytelnik w pewien sposób zaczyna oceniać zachowanie chłopaka.
Literatura wojny i okupacji - dzieła literackie opisujące czasy II Wojny Światowej. Ich autorami często są uczestnicy opisywanych wydarzeń. Do najważniejszych autorów tego gatunku należą: Zofia Nałkowska, Tadeusz Borowski, czy Gustaw Herling-Grudziński.
#SPJ4
