Odpowiedź :
Sztetter uczy języka polskiego w gimnazjum klerykowskim, choć słowo „uczy” jest tutaj pewnym nadużyciem, gdyż swoją pracę wykonuje raczej z musu. Wspomniana w zadaniu scena dotyczy deklamacji „Reduty Ordona” przez Zygiera.
Kiedy profesor Sztetter słucha recytacji „Reduty Ordona”, spod jego zamkniętych powiek płyną łzy. Można przypuszczać, że profesor czuł w tym momencie wielkie wzruszenie, ale też żal do samego siebie, że zaniedbał swoje ideały.
Monolog profesora mógłby wyglądać następująco:
Jakże cudownie jest słuchać znów polskiej poezji! Ten młody człowiek tak pięknie recytuje, że wzruszenie rozrywa mi serce! Czyż kiedyś nie byłem taki sam? Czy nie kochałem ojczystego języka? Miałem tak wiele ideałów, które z własnej winy zaniedbałem. Mogłem tak wiele dać tej młodzieży, a tymczasem zapomniałem, do czego zostałem powołany. Jednak ten młody człowiek, jest dowodem, że jeszcze nic straconego, że Polska jeszcze nie zginęła i tak długo, jak długo będą po ziemi stąpać takie osoby, jak Zygier, wciąż jest nadzieja na odrodzenie polskiej tożsamości.
Monologiem nazywa się dłuższą formę wypowiedzi, wygłaszaną przez jedną osobę. Mówiący wyraża w nim swoje myśli i uczucia, bądź też relacjonuje własne przeżycia.
W epice rozróżniamy monolog wypowiedziany i monolog wewnętrzny.
- Monolog wypowiedziany – osobą wypowiadającą się jest narrator pierwszoosobowy lub bohater. Jest to forma komentarza lub relacji z toczącej się akcji, dzięki któremu czytelnik może poznać szczegóły wydarzeń.
- Monolog wewnętrzny – ma na celu przedstawienie przeżyć wewnętrznych postaci, jej toku myślenia, czy też jego wizji świata.
- Strumień świadomości – to specyficzny rodzaj monologu wewnętrznego. Jest formą raczej trudną w odbiorze, ze względu na brak spójności i nieuporządkowanie logiczne. Jest to forma prezentacji niekontrolowanych skojarzeń i myśli.
Jak napisać dobry monolog wewnętrzny?
Dobrze napisany monolog wewnętrzny powinien brzmieć autentycznie, pozwalając czytelnikowi zbliżyć się do bohatera, wczuć się w jego emocje, pogłębić o nim wiedzę. Autentyczność monologu powinna więc odzwierciedlać sposób, w jaki sami myślimy i rozmawiamy w swoich głowach sami ze sobą. Używamy więc potocznego języka, wystrzegamy się kwiecistego stylu i oficjalnie brzmiących zdań.
#SPJ4
