Odpowiedź:
Japonia do lat 60. XIX wieku była de facto rządzona przez szoguna z klanu Tokugawa. Głowa państwa - cesarz - był postacią pozbawioną wszelkiej siły sprawczej i był oddalony od decyzyjności. Począwszy od XVII wieku, klan Tokugawa był zwolennikiem ścisłej izolacji od świata zewnętrznego (odstępstwo stanowiła mała sztuczna wyspa przy Nagasaki, która służyła jako punkt handlowy dla Holendrów). Decyzja była podyktowana strachem przed utratą władzy od strony katolików, których skutecznie represjonowano z pomocą protestanckich Holendrów. Izolacja długofalowo przyniosła jednak wiele negatywnych skutków. Skostniały system zależności feudalnej, brak modernizacji i wytworzenie się ksenofobii stało się problemami, z którymi Japonia wkraczała w epokę przemian - XIX wiek. Otworzenie się na Japonię zostało niejako wymuszone przez Stany Zjednoczone i mocarstwa zachodnie, które począwszy od lat 40. regularnie odwiedzały Kraj Kwitnącej Wyspy, głównie celem uzyskania koncesji. Nieefektywny opór szoguna spowodował, że coraz więcej osób szukało oparcia w postaci Cesarza, który stał się osobą o statusie boga. W latach 60. obalono szoguna, a Japonia rozpoczęła proces modernizacyjny. Japończycy po wielu latach izolacji mogli poznać świat zachodu. Młodzi studenci chętnie wyjeżdżali i kształcili się w stolicach państw europejskich, aby potem zasilać własne państwo w nowe idee. Ustrój Japonii został oparty na systemie pruskiego konstytucjonalizmu. Podobnie zreformowana została armia. Kraj otrzymał konstytucję, powstały pierwsze linie kolejowe, a wszystko to zostało dopełnione przez pojawiające się elementy zachodniego ubioru na ulicy. Z czasem, Japończycy z bezwzględnej fascynacji zaczęli popierać wykorzystywanie modernizacji celem prześcignięcia Zachodu, a nie tylko dorównania mu. Działania te weryfikację znajdą w przyszłych konfliktach w XX wieku.
Pozdrawiam