a) Łatwiej addycji elektrofilowej ulegnie fenyloeten, ponieważ w swojej budowie zawiera wiązanie podwójne, w którym jedno wiązanie л ulegnie rozerwaniu. W fenyloacetylen, gdzie występuje wiązanie potrójne, addycja potrwa dłużej, ponieważ oba wiązania л ulegną rozerwaniu.
b) Tylko cykloheksyloeten ulegnie addycji elektrofilowej, ponieważ tylko on zawiera wiązanie podwójne, które jest warunkiem koniecznym do zajścia addycji elektrofilowej ( w 1-etylocykloheksanie nie występują wiązania wielokrotne).
Addycja elektrofilowa
- jest charakterystyczna dla związków zawierających wiązania podwójne i potrójne
- charakteryzuje się on tym, że w pierwszym etapie reakcji do jednego z atomów węgla, połączonych wiązaniem podwójnym, przyłącza się kation
- następnie, w każdej z tych reakcji, do drugiego atomu węgla przyłącza się pozostała, ujemnie naładowana (lub posiadająca wolne pary elektronowe) część cząsteczki nieorganicznej
- są to aniony Cl- i Br- (w przypadku chlorowodoru i bromowodoru) lub cząsteczka wody dysponująca dwoma wolnymi parami elektronowymi
- kation uczestniczący w takiej reakcji nosi nazwę odczynnika elektrofilowego (elektrofila), natomiast anion lub cząsteczka z wolną parą elektronową odczynnika nukleofilowego (nukleofila)
- większość reakcji spotykanych w chemii organicznej polega na oddziaływaniu nukleofila z elektrofilem
#SPJ4
