Sąd ostateczny, nagroda i kara po śmierci w mitologii greckiej.
Sąd ostateczny: Świadomość bycia osądzonym za swoje uczynki po śmierci była motywatorem do prowadzenia życia zgodnie z normami moralnymi przyjętymi w swojej kulturze i religii. Zapowiedź sądu ostatecznego jest więc dla wierzącego człowieka poważnym argumentem za prowadzeniem życia bogobojnego i wystrzeganiem się występków i zbrodni.
Nagroda: Według starożytnych Greków dusze sprawiedliwych trafiały do Elizjum (Pól Elizejskich). Dusza po przepłynięciu Styksu w łodzi Charona była sądzona, jeśli sąd wypadł dla niej pomyślnie trafiała na Pola Elizejskie, do krainy wiecznej wiosny i wesołości. Dusza zapominała o ziemskich troskach oraz wyzbywała się wszelkich pragnień i cierpień, pozostawała w stanie wiecznej niczym niezmąconej szczęśliwości.
Kara: Dusze złoczyńców według antycznych Greków trafiały do Tartaru, była to najgłębsza i najmroczniejsza część krainy umarłych. Dusze skazane na wieczność w Tartarze podlegały różnym spersonifikowanym torturom np. Syzyf muszący mozolnie wtaczać na górę głaz, który ostatecznie spadał na sam dół za każdym razem.