a) Łatwiej addycji elektrofilowej ulegnie fenyloeten, ponieważ w swojej budowie zawiera wiązanie podwójne, w którym jedno wiązanie л ulegnie rozerwaniu. W fenyloacetylen, gdzie występuje wiązanie potrójne, addycja potrwa dłużej, ponieważ oba wiązania л ulegną rozerwaniu.
b) Tylko cykloheksyloeten ulegnie addycji elektrofilowej, ponieważ tylko on zawiera wiązanie podwójne, które jest warunkiem koniecznym do zajścia addycji elektrofilowej ( w 1-etylocykloheksanie nie występują wiązania wielokrotne).
Dla przykładu: Reakcja addycji bromu do etenu przebiega w dwóch etapach:
Etap 1. Rozpad wiązania kowalencyjnego w cząsteczce bromu pod wpływem wiązania podwójnego o dużym zagęszczeniu elektronów w cząsteczce etenu i powstanie dwóch jonów bromu (kationu bromu i anionu bromkowego);
Następnie addycja (przyłączenie) jonu Br- do elektronów л w cząsteczce etenu i powstanie nietrwałego karbokationu.
Etap II. Addycja (przyłączenie) jonu Br- do karbokationu.
Przyłączenie fluorowców do alkenów jest przykładem reakcji addycji elektrofilowej. W tej reakcji chemicznej kationy, np.: H+, NH4+, Cl+, Br+, oraz związki chemiczne z luką elektronową, np. AICI3, są akceptorami pary elektronowej, tzw. elektrofilami.
W reakcji addycji elektrofilowej elektrony л wiązania wielokrotnego są wykorzystane do przyłączenia elektrofila. Następnie powstały karbokation wiąże się z nukleofilem. W reakcji bromowania etenu jest nim jon Br-.
Cząsteczki alkenów mogą także przyłączać inne cząsteczki, m.in.: wodór, chlor, chlorowodór czy wodę.
Produktami tych reakcji chemicznych są związki nasycone. W reakcjach addycji do niesymetrycznych cząsteczek alkenów cząsteczek typu HX, gdzie X to np.: Cl, Br, I, OH, atom wodoru cząsteczki HX przyłącza się do atomu węgla związanego z większą liczbą atomów wodoru zgodnie z regułą Markownikowa. Powstaje w ten sposób produkt główny. Natomiast w reakcji addycji można otrzymać także produkt uboczny, który powstaje niezgodnie z regułą Markownikowa oraz w mniejszej ilości od produktu głównego.
#SPJ4