W trenie VIII pojawia się kontrast między domem, kiedy żyła Urszulka a pustką, która ogarnęła domowników po jej śmierci. Dom z dzieckiem był pełen ciepła, radości, szczęścia, życia, gwaru („Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała”), ruchu („wszytkiś w domu kąciki zawżdy pobiegała”), śmiechu, zabawy („Nie dopuściłaś nigdy matce się frasować”).
Po odejściu Urszulki dom wydaje się pusty („Pełno nas, a jakoby nikogo nie było”), pełen milczenia, pogrążony w ciszy, żalu, jest smutny („Z każdego kąta żałość człowieka ujmuje”), to dom żałoby.