Odpowiedź :
Położenie ludności polskiej na ziemiach III Rzeszy było zróżnicowane. Przede wszystkim wyznaczono obszary, które miały być czyste pod względem rasowym, a z których Polacy mieli zostać wysiedleni. Należały do nich: Pomorze, Górny Śląsk, Wielkopolska, część województwa łódzkiego oraz część województwa mazowieckiego (bez Warszawy).
Kraków natomiast został stolicą Generalnego Gubernatorstwa, czyli jednostki administracyjnej utworzonej z części okupowanego przez III Rzeszę terenu Polski, który całkowicie jej podlegał. Ludność, zamieszkująca owe tereny, była eksterminowana, przesiedlana oraz maksymalne eksploatowana pod względem gospodarczym. Inteligencja była masowo eliminowana. Jedną z najbardziej znanych egzekucji polskiej elity była Zbrodnia w Palmirach, gdzie rozstrzelano około 1700 przedstawicieli sceny politycznej, kulturalnej i intelektualnej.
Generalne Gubernatorstwo było podzielone z początku na 4 dystrykty: radomski, warszawski, lubelski i krakowski. Od 1 sierpnia 1941 roku dodano piąty dystrykt — galicyjski.
Na ziemiach polskich zaczęto tworzyć obozy masowej zagłady. Największym i najbardziej znanym był obóz koncentracyjny Auschwitz-Birkenau. Było ich jednak więcej, m.in. w: Bełżcu, Treblince, Sobiborze, Chełmnie nad Nerem czy Majdanku.
W ramach nazistowskiej polityki III Rzeszy tworzono getta, gdzie mieli mieszkać tylko Żydzi. Zmuszani byli do noszenia specjalnych opasek na ramieniu z gwiazdą Dawida, dzięki którym byli łatwo rozpoznawalni. Początkowo ludność żydowska zamieszkująca getta mogła je opuszczać, jednak z czasem zostało to zakazane pod karą śmierci. Mieszkańcy getta byli pozbawieni dostępu do lekarstw, a dostęp do żywności był również bardzo ograniczony. Organizowane były tam łapanki, w wyniku których ludność była rozstrzeliwana na ulicy, wywożona na roboty do Niemiec lub do obozów koncentracyjnych.
