Sokrates, czyli wybitny grecki filozof, żyjący w latach 470 p.n.e. - 399 p.n.e., podejmował dyskusje z uznanymi autorytetami z następujących powodów:
filozof kierował się zasadą "wiem, że nic nie wiem" (co oznaczało, że zdawał sobie sprawę, że nigdy nie pozna całości wiedzy, ale jednocześnie starał się cały czas ją zdobywać - na przykład od autorytetów w danej dziedzinie),
uważał też, że wiedza jest drogą do dobra (według Sokratesa zdobyta wiedza sprawia, że człowiek wie jak czynić dobro i może oprzeć na tym swoje życie, dlatego dyskusje z autorytetami traktował również jako metodę na czynienie dobra),
jego metodą na nauczanie były przypadkowe dyskusje (omawiany filozof opierał swoje działania na zadawaniu pytań innym ludziom i skłanianiu ich do przemyślenia własnych odpowiedzi, co dotyczyło także uznanych autorytetów),
jego dorobek filozoficzny opierał się na słowach (Sokrates nie pozostawił po sobie żadnych źródeł pisanych, a to co o nim wiemy pochodzi z relacji świadków oraz zapisków jego uczniów, dlatego dyskusje były jego sposobem na życie),
