Odpowiedź :
Epikureizm zakładał szczęście jako fundamentalny sens i cel życia człowieka. Ziemskie przyjemności miały być czymś, czego człowiek nie powinien sobie odmawiać, ani unikać. Szczęście to jednak miało wywodzić się z cnoty i rozumu, a nie dotyczyć banalnych używek. Według epikureizmu życie jest zbyt krótkie i jest w nim zbyt dużo cierpienia, dlatego należy cieszyć się każdym dniem, chwytać dzień (carpe diem). Nurt ten zakładał czerpanie szczęścia z uroków świata, z natury, z pogody, z tego, co piękne i delikatne. Ponadto zakłada występowanie harmonii, ponieważ tylko w niej człowiek może być prawdziwie szczęśliwy. Umiarkowanie i cnota to jedne z elementów epikureizmu.
W przeciwieństwie do Hedonizmu, który był bardzo skrajnym dążeniem do przyjemności. Według hedonistów szczęście możliwe jest do osiągnięcia dzięki chwilowym przyjemnościom. Ważna jest teraźniejszość, przeszłość i przyszłość nie mają znaczenia.
Stoicyzm natomiast był bardziej umiarkowany. Postulował wolność zarówno od cierpienia, jak i gwałtownych stanów emocjonalnych (w tym szczęścia). Stoicy nie głosili filozofii ,,używania". Według nich stan szczęścia to stan niezależności i zdystansowania wobec każdego z uczuć. Taka postawa miała dać wewnętrzny spokój i przygotowywać człowieka do każdej sytuacji, zarówno cierpienia, jak i szczęścia.
