Odpowiedź :
W Europie średniowiecznej bardzo różny przebieg miały relacje władców świeckich z papieżami. Z jednej strony często ze sobą współpracowali: papież miał być zwierzchnikiem duchowym i następcą św. Piotra, a cesarz zbrojnym ramieniem Kościoła. Jednak, kiedy zaczęto zadawać sobie pytanie o pierwszeństwo w średniowiecznej Europie, pojawiły się liczne konflikty. Już papież Grzegorz VII rywalizował z cesarzem Henrykiem IV o władzę. Następnie różni inni papieże także toczyli konflikty o władzę z cesarzami. W późniejszej historii Europy pojawił się konflikt między papiestwem a królami Francji, którzy rościli sobie prawo do wpływania na papiestwo. Skończyło się to tak zwanym okresem niewoli awiniońskiej, kiedy papież przeniósł się z dworem do francuskiego Awinionu i Francuzi zdobyli przemożny wpływ na dworze papieskim. Wiązało się to jednak z licznymi schizmami, a wiec sytuacjami, kiedy wybranych było dwóch, a w pewnym momencie nawet i trzech papieży. Przede wszystkim skutkami sporów władz świeckich z duchownymi w Europie średniowiecznej były:
- brak jednolitego hegemona - raz wygrywał papież, a raz cesarz
- ofiary i straty materialne, które zupełnie nie były potrzebne
- ostateczny sojusz papiestwa i cesarstwa, który nastąpi zwłaszcza za czasów Habsburgów
- rezygnacja papiestwa z władzy świeckiej, a skupienie się na podtrzymywaniu autorytetu religijnego i przynajmniej symbolicznego przewodnictwa nad chrześcijanami
- późniejszym skutkiem może być i reformacja - nie było bowiem jedności w Kościele Katolickim
- niewola awiniońska i wybór dwóch, a nawet trzech papieży
Okres władzy o walkę między papieżami a cesarzami zaczął się tak naprawdę od sporu o inwestyturę, czyli o to, kto ma prawo mianować biskupów na lokalne biskupstwa. Warto wspomnieć o postaci papieża Innocentego III, który zdobył bardzo silną pozycję w Europie. Papież wdał się w konflikt z Janem bez ziemi, który ostatecznie przegrał i uznał się za wasala papieża, a nawet oddał mu w symboliczny sposób całe swoje królestwo.
