Odpowiedź :
Nowożytny język polski kształtował się w XV i XVI wieku. Odegrał bardzo dużą rolę w życiu politycznym i społecznym - twórcy i politycy, a także nawet ludzie uczeni, zaczęli posługiwać się językiem polskim w piśmie. Z początku było nawet kilka systemów zapisywania wyrazów w języku polskim, ponieważ trudno było oddać alfabetem łacińskim zupełnie inne dźwięki wymowy języka polskiego, który należał do słowiańskiej grupy językowej. Język polski przestał być tylko językiem gminu -zaczęli się nim posługiwać zamożni i wykształceni ludzie. Pisano i tłumaczono wiele książek na polski - na przykład Biblię, dzięki czemu nawet prości ludzie mogli zapoznać się z jej treścią. Język polski szybko się rozwijał i był stosowany także w polityce, chociaż oficjalne dokumenty państwowe dalej powstawały w języku łacińskim lub ruskim (na Rusi).
Warto pamiętać, że już Jan Kochanowski czy Mikołaj Rej pisali swoje utwory po polsku. Od XVI - tego wieku coraz więcej pisarzy preferowało używanie własnego języka, a nie łaciny. Zmieni się to w wieku XVII i na początku XVIII - tego, kiedy twórcy będą powszechnie używać polszczyzny, ale zmakaronizowanej, czyli posiadającej olbrzymią ilość łacińskich wtrętów do polskiego tekstu, co powodowało, że takie teksty miały wątpliwą wartość estetyczną. Mało tego, makaronizmy stosowano nawet w mowie codziennej.
