Rozkaz palenia sztandarów został wydany przez Napoleona Bonaparte w 1812 roku podczas odwrotu Wielkiej Armii z terytorium Rosji.
Wydanie takiego rozkazu przez Cesarza Francuzów świadczy o następujących rzeczach:
Napoleon zdawał sobie sprawę ze swojej klęski (w chwili wydania omawianego rozkazu, armia Napoleona była w odwrocie i musiała w szybkim tempie dokonać ewakuacji z terenów wroga, dlatego palenie sztandarów można uznać za swego rodzaju akt kapitulacji),
palenie sztandarów miało odciążyć armię (dzięki pozbyciu się sztandarów, Wielka Armia mogła sprawniej się przemieszczać, a także przekroczyć Berezynę, ponieważ nie musiała już nosić ze sobą dodatkowego wyposażenia),
rozkaz miał wymiar symboliczny (świadczyły o braku nadziei na odwrócenie losów kampanii wojennych, a także była wyrazem powolnego upadku napoleońskiego imperium i wizji Europy),
Napoleon nie chciał, aby sztandary trafiły w ręce wroga (gdyby sztandary znalazły się w rękach Rosjan, najprawdopodobniej zostałyby użyte jako trofeum czy zdobycz wojenna, a tego chciano uniknąć),
