Odpowiedź :
W 1643 roku umarł Ludwik XIII, jego syn - Ludwik XIV był jednak za młody, aby sprawować rządzić. Władzę regencyjną za młodego króla oficjalnie sprawowała Anna Austriaczka, jednak faktyczna władzę sprawował kardynał Jules Mazarin. Postępowała centralizacja państwa i ucisk fiskalny. Na tę sytuację wystąpił parlament paryski, przy czym parlament sprawował najwyższą władzę sądowniczą. Wydarzenie to nazwano frondą parlamentarną lub starą frondą (od francuskiego słowa fronde oznaczającego procę, gdyż bunt porównano do nierozważnej zabawy procą). Mazarin nakazał aresztować przedstawicieli parlamentu, czego skutkiem był wybuch powstania w Paryżu w 1648 roku. W 1649 roku parlamentarzyści zaakceptowali politykę dworu królewskiego. Jednak w tym samym czasie część francuskiej arystokracji poparła bunt parlamentarzystów. Nazwano ten bunt frondą książąt lub młodą frondą. Fronda książąt dążyła do ograniczenia władzy królewskiej. Siły królewskie rozbiły w 1653 roku siły arystokracji i zmusiły ją do zaakceptowania polityki królewskiego. Jest to o tyle ważne, że utorowało to drogę do utworzenia we Francji absolutyzmu.
Ludwik XIV z dynastii Burbonów sprawował pełnię władzę od 1661 roku, kiedy zmarł pierwszy minister kardynał Jules Mazarin. Jedną z pierwszych reform jakie wprowadził Król Słońce (ponieważ tak nazywano Ludwika XIV) było zlikwidowanie urzędu pierwszego ministra, w efekcie król przejął pełnię władzy. Rezydencję królewską przeniósł do zespołu pałacowo-ogrodowego w Wersalu. W tym pałacu zgromadził śmietankę arystokracji, której rozdzielał łaski oraz pieniądze, natomiast urzędy państwowe obsadzał członkami swojej rodziny. De facto uzależnił arystokrację od siebie. Wydał 14 edyktów, które miały na celu umocnić rolę państwa oraz władzę absolutną. W 1685 roku Ludwik XIV uchylił edykt nantejski (edykt o tolerancji religijnej z 1598 roku). Ponad 200 tysięcy hugenotów opuściło Francję, którzy zazwyczaj byli rzemieślnikami lub kupcami. Odbiło się to niekorzystnie na gospodarce kraju. Podkreślić należy, że hugenoci i arystokracja byli uważani za największe siły opozycyjne, a ustrój wprowadzony przez Ludwika XIV nazywany jest absolutyzmem. Samemu władcy przypisuje się stwierdzenie "państwo to ja". System władzy absolutnej zakłada, że władca nie jest związany żadnym prawem, poza prawem naturalnym oraz podstawowymi normami ustrojowymi.
