Odpowiedź :
Według doktryny absolutyzmu oświeconego władca panujący powinien pochodzić od ludu. Nie był on Panem swoich poddanych, a ich sługą politycznym, który miał godnie zarządzać ich państwem i odpowiednio reprezentować je na arenie międzynarodowej. Jednocześnie nadal pozostawał on monarchą absolutnym, sprawującym władzę nad wszelkimi dziedzinami administracji państwowej. Taka taktyka polityczna miała na celu umocnienie swoich rządów przez władców. Byli w pewien sposób bardziej przyjaznymi monarchami, co dobrze wyglądało w oczach społeczeństwa. Ich wizerunkowi pomagało również uznawanie pewnych zasad umowy społecznej, zawiązanej między nimi a społeczeństwem. Według tej umowy przyznawali oni mu np. wolność wyznania i tolerancję religijną. Przykładami państw, w których absolutyzm oświecony rozwinął się w największym stopniu, są:
- Prusy - absolutyzm oświecony został tam wprowadzony przez Fryderyka II Wielkiego, jednak w zdecydowanie bardziej radykalnej formie, gdyż uznawał on, że dana władza jest wieczna, a władca nie odpowiada przed nikim za swoje czyny;
- Austria - absolutyzm oświecony został tam wprowadzony przez Marię Teresę i Józefa II, przedstawicieli absolutyzmu oświeconego, według których władza cesarza miała być absolutna, a państwo opierać miało się na maksymalnej wydajności pracy poddanych, do czego zachęcać miał ich rząd, usuwając wszelkiego rodzaju problemy na ich drodze;
- Szwecja - absolutyzm oświecony został tam wprowadzony przez Gustawa III, ogromnego zwolennika takiej formy ustroju państwa.
