Odpowiedź :
1. W utworze Sonet V podmiot liryczny przedstawia antynomię między miłowaniem a niemiłowaniem, a właściwie – między duszą a ciałem, między pragnieniami materialnym a zaspokojeniem duchowym.
2. Autor stosuje następujące środki:
- przerzutnie (gdy żądzą zwiedzione / Myśli cukrują nazbyt rzeczy one)
- wyliczenia (Złoto, sceptr, sława, rozkosz i stworzone / Piękne oblicze)
- inwersja (Miłość jest własny bieg bycia naszego)
- personifikacja (myśli cukrują)
- anakoluty (Zawodzi duszę, której wszystko mało)
- epitety (wiecznej i prawej piękności; celu swej miłości)
Środki te spełniają cele estetyczne (upiększają utwór), perswazyjne (dla skontrastowania dóbr materialnych i duchowych podmiot liryczny wylicza i gromadzi określenia). Wywołują także u odbiorcy szczególne emocje, skłaniają do refleksji ze względu na skomplikowana zdania, do których odczytania czytelnik potrzebuje skupienia.
Sonet V
Sonet V jest utworem napisanym przez Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego, barokowego poety polskiego, który tworzył w XVII wieku. Sonet V jest podjęciem tematu znanego z anakreontyku przetłumaczonego przez Jana Kochanowskiego pt. Z Anakreonta.
Sonet to szczególny utwór poetycki o bardzo konkretnej budowie. Jest złożony najczęściej z 14 wersów w podziale: dwie strofy czterowersowe, dwie strofy trzywersowe.
Sęp-Szarzyński podjął się tej kunsztownej formy, by zinterpretować podjęty przez Kochanowskiego temat. W swoim utworze podejmuje refleksję nad kruchością rzeczy doczesnych i wagą miłości wobec rzeczy wiecznych.
