Odpowiedź :
Komunistyczny aparat bezpieczeństwa był przede wszystkim bardzo rozrośnięty. Pracowało tu kilkadziesiąt tysięcy osób, co powodowało, że w zasadzie był to największy urząd w PRL-u. Na czele tego urzędu stał minister bezpieczeństwa - pierwszym był Stanisław Radkiewicz. Ministerstwo dzieliło się na departamenty, które zajmowały się różnymi tematycznie sprawami, na przykład organizacjami religijnymi i Kościołami, polskim podziemiem zbrojnym czy działaniem legalnych partii opozycyjnych. Nad tymi departamentami czuwali dyrektorzy, którzy odpowiadali za ich organizację. W bezpiece zatrudniono wielu obywateli żydowskiego pochodzenia, którzy przejęli kluczowe stanowiska, co później stało się podstawą teorii o tak zwanej nadreprezentacji obywateli pochodzenia żydowskiego w aparacie bezpieczeństwa. Często zatrudniano tu młodych, niewykształconych ludzi, dla których ta praca była szansą awansu. Nagle otrzymywali oni dobre pensje, mieszkania służbowe, a nawet dostęp do sklepów i towarów, którego zwykli ludzie w PRL-u nie mieli. To sprawiało, że ludzie tu pracujący byli bardzo agresywni, bez przeszkód stosowali tortury, mordowali z zimną krwią i słuchali bezwzględnie przełożonych. Aparat komunistyczny zniewolił całe społeczeństwo, ponieważ Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego miało kilkaset tysięcy tajnych współpracowników, którzy w zamian za określone korzyści donosili na swoich sąsiadów, przyjaciół czy członków rodziny.
W Polsce aparat bezpieczeństwa zwał się bezpieką. Ministerstwo to miało w teorii działać na rzecz bezpieczeństwa państwa, a zatem i obywateli. W rzeczywistości nazwa ta była prawdziwą satyrą - ministerstwo działało nie dla obywateli i nie dla bezpieczeństwa - a dla korzyści komunistycznych urzędników, którzy musieli zapewnić sobie kontrolę nad całym społeczeństwem.
