Odpowiedź :
Monarchia stanowa u schyłku średniowiecza w Polsce.
U schyłku XII wieku we wszystkich krajach europejskich zaczęło się wyodrębnianie stanów, podobnie było w Polsce. U podstaw społeczeństwa stanowego leżało rozdawanie immunitetów i praw, przez które dane stany działały inaczej pod względem społecznym i ekonomicznym. Każdy stan posiadał inne prawa i obowiązki wobec króla.
W Polsce monarchia stanowa w XV wieku charakteryzowała się silną pozycją szlachty. U schyłku średniowiecza szlachta posiadała prawo do wolnej elekcji, całkowitą wolność handlu, nietykalności osobistej oraz wywalczyła przywiązanie chłopów do ziemi. Wyłącznie szlachta mogła zajmować wysokie urzędy kościelne.
Duchowieństwo na skutek reformy gregoriańskiej, jako pierwsze uczestniczyło w wyodrębnianiu się stanów. Podlegali wyłącznie prawu kanonicznemu, podlegali również celibatowi. Jednak w XV wieku przestali dążyć do silnej reprezentacji stanowej, natomiast biskupi z mocy prawa byli senatorami.
Mieszczaństwo posiadało dosyć słabą pozycję. Miasta ukształtowały się dzięki lokacjom na prawie niemieckim, posiadali własne sądownictwo oraz wolność osobistą. Jenak miasta nie otrzymały w Polsce żadnych swobód, a mieszczanie nie mogli zakupywać ziemi.
Chłopi nie posiadali żadnego wpływu na kreowanie prawa, nie posiadali również przywilejów. Po ogłoszeniu przywileju w Piotrkowie w 1496 roku byli przywiązani do ziemi, jeden chłop na rok mógł opuścić wieś.
Taka struktura społeczna powodowała, że transfer między grupami (stanami) był niemożliwy Znamiennym jest, że gołota (zubożała szlachta) nadal zachowywała pełnię praw, pomimo nie posiadania majątku. Osoba urodzona w danym stanie, umierała będąc w tej samej przynależności stanowej. Z wymienionych wyżej powodów ustrój nazywany jest monarchią stanową.
