Nowym i z roku na rok bardziej dostępnym sposobem upowszechniania literatury stawało się radio. Utworzone w lutym 1925 r. Polskie Towarzystwo Radiotechniczne rozpoczęło nadawanie jednej godziny programu dziennie, a zasięg fal radiowych wynosił 200 km. W rok później nadawano 6 godzin dziennie, a w roku 1933 istniało już, prócz rozgłośni centralnej, 11 rozgłośni regionalnych. Uruchomiona w roku 1931 radiostacja w Raszynie obejmowała zasięgiem cały kraj i mogła być słyszalna daleko od jego granic, była bowiem największa na świecie.
Z Polskim Radiem współpracował co trzeci literat.
Spora grupa pisarzy, zwłaszcza młodych, przeszła przez radiowe studia i pokoje redakcyjne, zdobywając tutaj nowe umiejętności profesjonalne. Byli wśród nich Józef Czechowicz, kierownik literacki rozgłośni warszawskiej, Czesław Miłosz, pracownik rozgłośni wileńskiej. Radio miało w swych programach miejsce zarówno dla literatury dawnej, jak i najnowszej, inspirowało powstanie specyficznych gatunków literackich, takich jak felieton mówiony, pogadanka, a przede wszystkim słuchowisko. Za pierwsze polskie słuchowisko uważa się Władysława Hulewicza Pogrzeb Kiejstuta, emitowany w maju 1928 r.
Od tegoż roku w tak zwanej ramówce programu ogólnopolskiego znajdowały się stałe audycje literackie. I tak na przykład w niedzielę nadawano fragmenty prozy, wtorek zarezerwowany był dla poezji, środa dla nowości wydawniczych, a w czwartki emitowano słuchowiska. Nad całością programów literackich sprawowała merytoryczną kuratelę komisja, do której należeli wybitni i szanowani pisarze, jak Wacław Sieroszewski, Zofia Nałkowska, Tadeusz Boy-Żeleński czy Juliusz Kaden Bandrowski.
Radio, jak każda cywilizacyjna nowość, budziło silne emocje, pozytywne i negatywne. Karol Irzykowski nazwał je wynalazkiem szatańskim, obawiał się, że literatura zatraci w nim swą tożsamość i że człowiek „stanie się dodatkiem do radia”. Większość pisarzy dostrzegała jednak w radiu szansę na pełniejsze upowszechnienie kultury literackiej. Prawie 20% pisarzy deklarowało, że pisze specjalnie dla radia, uwzględniając jego specyfikę. Boy i Strug wypowiadali się o możliwościach radia entuzjastycznie. Audytorium radiowe stopniowo się powiększało. W roku 1938 liczyło 800 tysięcy abonentów i było ósme w Europie.
1. Tekst mówi o (0–1)
A. roli radia w Europie.
B. wynalazkach technicznych.
C. popularyzowaniu literatury.
D. upowszechnianiu kultury regionalnej.
