1. Na podstawie tekstów źródłowych oraz wiedzy własnej porównaj dwie koncepcje powojennego statusu politycznego Polski. W tym celu uzupełnij tabelę.
Tekst A
Orędzie prezydenta Thomasa Woodrowa Wilsona do Kongresu Stanów Zjednoczonych
Ameryki Północnej z 8 stycznia 1918 r.
13. Należy stworzyć niezawisłe państwo polskie, które winno obejmować terytoria zamieszkane przez ludność niezaprzeczalnie polską, któremu należy zapewnić swobodny
i bezpieczny dostęp do morza i którego niezawisłość polityczną i gospodarczą oraz integralność terytorialną należy zagwarantować paktem międzynarodowym.
Tekst B
Akt 5 listopada 1916 r.
Przejęci niezłomną ufnością w ostateczne zwycięstwo ich broni i życzeniem powodowani, by ziemie polskie, przez waleczne ich wojska ciężkimi ofiarami panowaniu rosyjskiemu wydarte, do szczęśliwej przywieść przyszłości, Jego Cesarska i Królewska Mość, Cesarz Austrii
i Apostolski Król Węgier, oraz Jego Cesarska Mość, Cesarz Niemiecki, ułożyli się, by z ziem tych utworzyć państwo samodzielne z dziedziczną monarchią i konstytucyjnym ustrojem. Dokładniejsze oznaczenie granic zastrzega się. Nowe Królestwo znajdzie w łączności z obu sprzymierzonymi mocarstwami rękojmie, potrzebne do swobodnego sił swych rozwoju. We własnej armii nadal żyć będą pełne sławy tradycje wojsk polskich dawniejszych czasów
i pamięć walecznych polskich towarzyszy broni we wielkiej obecnej wojnie. [...] Sprzymierzeni monarchowie, biorąc należny wzgląd na ogólne warunki polityczne Europy, jako też na dobro i bezpieczeństwo własnych krajów i ludów, żywią niepłonną nadzieję, że obecnie spełnią się
życzenia państwowego i narodowego rozwoju Królestwa Polskiego.
Źródło: Wiek XX w źródłach, oprac. M. Sobańska-Bondaruk, S.B. Lenard, Warszawa 2002, s. 44, 64–65.
Orędzie prezydenta Wilsona Akt 5 listopada

Jaki status polityczny przewidziano dla przyszłego państwa polskiego?
Jakich korzyści mogło oczekiwać społeczeństwo polskie w związku
z realizacją tego planu
Jakie były wady proponowanego rozwiązania z punktu widzenia
interesów narodu polskiego?
Kto miał gwarantować trwałość bytu państwowego?