Morze szumiało cicho, wokół nie znajdował się nikt znajomy. Wszyscy już poszli, a ja chciałam jeszcze obejrzeć słońce. Czerwonej barwy szybko chowało się za horyzontem.
- Co? Patrzymy sobie, tak? - drgnęłam, gdy usłyszałam za sobą jakiś nieznajomy głos. Odwróciłam się i zobaczyłam chłopaka w moim wieku. Był wysokim brunetem o niebieskich oczach połyskujących jeszcze w blasku słońca. Patrzyłam zaskoczona przez kilka sekund, zanim zdołałam wydusić z siebie krótkie "tak".
- Jestem Jarek. Mieszkam niedaleko, chciałem popatrzeć, ale zajęłaś moje miejsce...
- Przepraszam, nie było podpisane - roześmiałam się i nareszcie przełamaliśmy lody. - Nazywam się Marta.
Rozmawialiśmy dość długo. Wreszcie nadszedł czas rozstania.
Następnego dnia przyszłam na to samo miejsce o tej samej porze, ale nikt już nie przyszedł. Do tej pory nie wiem, czy to był wymysł mojej wyobraźni, czy też może prawda...
