Wyjezdzajac z goPcinnej Wielkopolski do Drezna, poeta podzielil losy wielu rozbitkow powstania i rozpoczal kolejny, typowy rozdzial swojej biografii - przymusowa wieloletnia emigracje. W atmosferze kleski powstania stworzyl w DreLnie w 1832 r. swoje glowne dzielo romantyczne - "Dziadow czePc III". 31 lipca 1532 r. przybyl z Drezna do Paryza, gdzie z niewielkimi przerwami spedzil reszte tulaczego zycia. Wkrotce po przyjeLdzie nawiazal bliskie stosunki z francuskim Prodowiskiem artystycznym i intelektualnym (m. in. rzeLbiarzem Dawidem d'Angers, poeta Hugues Felicite Lamennais, historykiem Charlesem de Montalambertem. Odnowil znajomoPc z poznanym jeszcze w Wilnie Slowackim. Wlaczyl sie takze aktywnie w zycie emigracji (czlonkostwo w Towarzystwie Literackim, Towarzystwie Litewskim i Ziem Ruskich, Towarzystwie Pomocy Naukowej, Komitecie Narodowym Lelewela i in.), chcac przygotowac ja do powrotu do kraju. Przewidujac rychly wybuch ogolnoeuropejskiej rewolucji, sadzil, podobnie jak cala emigracja, ze pobyt na obczyLnie nie potrwa dlugo. Glownymi wiec utworami zwiazanymi z ta dzialalnoPcia poety staly sie "Ksiegi narodu polskiego" i "Ksiegi pielgrzymstwa polskiego" (1832) oraz artykuly oglaszane w "Pielgrzymie Polskim", ktorego przez pewien okres byl takze glownym redaktorem (kwiecien - czerwiec 1833).
Zmeczony emigracyjnym zyciem oraz rozczarowany wobec monarchistycznej Europy, poddawany wraz z cala emigracja roznym zakazom i szykanom (m. in. zakaz przenoszenia sie z miejsca na miejsce), wskrzeszal wartoPc narodowej historii, tworzac "Pana Tadeusza" (1833, wyd. 1834), lub zaglebial sie w lektury dziel mistycznych, czego owocem stal sie m. in. cykl uniwersalnych aforyzmow zatytulowany "Zdania i uwagi" (1833 - 1834).
W 1834 r. ozenil sie z corka slynnej owczesnej polskiej pianistki Marii Szymanowskiej - Gelina (1812 - 1855), ktora urodzila mu szePcioro dzieci. Trudna sytuacja materialna zmusila poete do napisania po francusku dwu dramatow ("Konfederatow barskich" i "Jakuba Jasinskiego",1836), przeznaczonych dla francuskiego teatru, ktorych jednakze nie udalo sie wystawic. Na rok akademicki 1839 / 1840 przeniosl sie wiec do szwajcarskiej Lozanny, gdzie otrzymal stanowlsko profesora literatury lacinskiej. Tutaj stworzyl tez cykl lirykow, zwanych lozanskimi ("Gdy tu moj trup", "Nad woda wielka i czysta", "Snuc miloPc", "Polaly sig lzy").
