Odpowiedź :
Główną przyczyną utworzenia unii było zagrożenie ze strony Krzyżaków oraz fakt, że Ludwik Węgierski nie pozostawił męskiego potomka. Ludwik chciał pozostawić polski tron swojej córce, ale w tradycji Polski kobieta nie mogła zasiadać na tronie. Nadał więc w 1374 roku polskiej szlachcie przywilej koszycki, stanowiący, że król nie mógł nakładać na nią nowych podatków bez jej zgody. W zamian szlachta zgodziła się na objęcie tronu przez jego córkę Jadwigę. Koronacja odbyła się dopiero w 1384 roku, głównie z powodu matki Jadwigi - Elżbiety Bośniaczki, która długo zwlekała z wysłaniem jej do Polski z uwagi na jej młody wiek. Tak długie bezkrólewie wywołało oburzenie magnatów małopolskich, którzy nieustannie grozili, że odmówią Jadwidze prawa do tronu jeśli nie stawi się na koronację. Były to jednak czcze groźby, których ostatecznie nie spełniono. Według Oskara Haleckiego główną przesłanką do zawarcia unii i utworzenia federacji polsko-litewskiej było uniknięcie konfrontacji zbrojnej obu państw na ziemiach ruskich, do których oba rościły swoje pretensje.
Od XV w. Polskę i Litwę łączyła niemal przez cały czas aż do sejmie w Lublinie unia personalna (jest to połączenie dwóch lub więcej państw poprzez osobę wspólnego monarchy przy jednoczesnym zachowaniu odrębnych władz). Nowy rodzaj unii między Polską a Wielkim Księstwem Litewskim, tzw. unię realną (unia realna-związek dwóch lub więcej państw, których sprawy zagraniczn, wojskowe i finansowe prowadzone są wspólnie) zapoczątkował zjazd w Lublinie. Odtąd dwa odrębne państwa tworzyły ścisły związek. Zajmując powierzchnie 800 tys. Km2 liczyły ponad 7 mln mieszkańców mówiących różnymi językami i wyznających różne religie. Obok siebie żyli Polacy, Rusini, Litwini, Niemcy, Ormianie, Tatarzy i Żydzi. Tolerancja i poszanowanie odmiennych obyczajów stały się warunkiem niezbędnym dla utrzymania spokoju w państwie. Szlachta zaczęła emigrować na wschód w poszukiwaniu majątków na urodzajnych, a słabo zasiedlonych ziemiach. Powoli rosło znaczenie polskiego języka i polskich obyczajów przejmowanych na Litwie i Ukrainie. Podobnie mówili i ubierali sie szlachcice spod Torunia w Prusach Królewskich, Inowrocławia na Kujawach oraz Grodna na Litwie
Od XV w. Polskę i Litwę łączyła niemal przez cały czas aż do sejmie w Lublinie unia personalna (jest to połączenie dwóch lub więcej państw poprzez osobę wspólnego monarchy przy jednoczesnym zachowaniu odrębnych władz). Nowy rodzaj unii między Polską a Wielkim Księstwem Litewskim, tzw. unię realną (unia realna-związek dwóch lub więcej państw, których sprawy zagraniczn, wojskowe i finansowe prowadzone są wspólnie) zapoczątkował zjazd w Lublinie. Odtąd dwa odrębne państwa tworzyły ścisły związek. Zajmując powierzchnie 800 tys. Km2 liczyły ponad 7 mln mieszkańców mówiących różnymi językami i wyznających różne religie. Obok siebie żyli Polacy, Rusini, Litwini, Niemcy, Ormianie, Tatarzy i Żydzi. Tolerancja i poszanowanie odmiennych obyczajów stały się warunkiem niezbędnym dla utrzymania spokoju w państwie. Szlachta zaczęła emigrować na wschód w poszukiwaniu majątków na urodzajnych, a słabo zasiedlonych ziemiach. Powoli rosło znaczenie polskiego języka i polskich obyczajów przejmowanych na Litwie i Ukrainie. Podobnie mówili i ubierali sie szlachcice spod Torunia w Prusach Królewskich, Inowrocławia na Kujawach oraz Grodna na Litwie
