Jednym z najsłynniejszych przykładów „miłości idealnej” w literaturze jest bez wątpienia dzieło Williama Shakespear’a, „Romeo i Julia”. Wszyscy prawie na świecie znają nieszczęśliwą historię kochanków z Werony. Utwór Szekspira w dość typowy, a zarazem wyjątkowy sposób przedstawia ogromne uczucie, pozbawione wszelkich zahamowań, dzięki któremu zakochani chcą być ze sobą zawsze i wszędzie, na dobre i na złe.
Tytułowa para kochanków, czyli Romeo i Julia, pod wpływem nagłego i gorącego uczucia zmieniają się wewnętrznie. Romeo Monteki czuje nagły przypływ siły fizycznej i psychicznej, jest odważny- przebywając w ogrodzie Kapuletów nie boi się schwytania. Jest bardzo odważny, wobec miłości do Julii nieważne stają się- duma z nazwiska, lojalność wobec rodziny, nienawiść rodowa, uczucie do ukochanej staje się ważniejsze niż życie- oboje bez wahania wypijają truciznę. Julia Capuletti z młodej, niedoświadczonej dziewczyny staje się dojrzałą kobietą; dorasta emocjonalnie. Pierwsza proponuje małżeństwo, działa szybko i zdecydowanie. Główne cechy osobowości, które występują u Julii to odwaga, zdecydowanie. Julia jest radosna i szczęśliwa, a życie bez Romea traci dla niej sens.
Romeo nie widzi świata poza Julią, porównuje ją do gwiazd, które pięknie świecą. Według niego nawet mitologiczna Diana blednie przy urodzie Julii. Romeo „chciałby być rękawiczką, aby dotknąć jej policzka”. Młody Monteki oddaje ukochanej cześć prawie religijną. Julia mówi, że Romeo wtargnął w jej samotność. Nazywa go cudem. Mimo młodego wieku przeżywa prawdziwe uczucie, zachwyt i zauroczenie.
