Bohaterka nie mogła pogodzić się z losem, że jeździ na wózku inwalidzkim. Pisała z koleżanką Zuzią, która jest w takiej samej sytuacji jak ona. Doradzała jej w różnych sprawach, dzięki niej próbowala żyć dalej, nie poddała się, a nawet przekonała się, że można, można bardzo wiele tylko trzeba chcieć. Dziewczyna znalazła sobie nawet zainteresowania: grała w koszykówkę, pojechała na kajaki.
Okazało się, że niepełnosprawność nie skreśla całego życia. Jest wiele czynności, które można wykonywać i trzeba wierzyć w lepszą przyszłość pamiętając, że życie jest największą warością.
