Człowiek godzien naśladowania,
Bo w świętości żył.
Godny naszego uznania,
Bo wielkim człowiekiem był.
Całe swe życie oddał Bogu,
Pomagał ludziom właściwą drogą iść.
By za kilkadziesiąt lat,
Gdy go nie będzie,
Dobre zdanie o sobie mieć.
Godzien podziwu i poklasku,
Jednak dumą nie unosił się.
Celem w jego życiu było,
By świat nawrócił się.
Aby skończyć wojny i konflikty,
By do domu powrócił dzielny woj,
Gdzie rodzina, gdzie miłość,
Otuli ciepło go.
Chciał otworzyć ludziom oczy,
By wreszcie zauważył ktoś,
Ile zła i okropności potrafi wyrządzić broń.
By nie ranić słowami, zrozumieć jak boli to.
Aby ktoś, zwykły człowiek nie odbierał życia,
By docenił ten boski dar,
Zrozumiał, że więcej nie dostanie go.
A dziś, gdy go nie ma,
Postawiono posągów sto,
By nie zapomniano o nim,
Aby za sto, czy dwieście lat,
Idąc ulicą i widząc go z kamienia,
Przypomniała nam się historia,
Którą rodzice mówili nam,
O wielkim papieżu -Polaku,
Który nawracał świat.
Lecz czy on na pewno tego chciał?
By na jego temat pisano pieśni i sławiono jego imię?
Czy Jan Paweł II - Wielki papież,
Nie wolałby dzieciom z ubogich krajów,
Podarować bochenek chleba?
Czy nie chciałby, by zamiast posągu z kamienia,
Nie zabrakło na Ziemi chleba?
Pozdrawiam:)
Możesz niektóre fragmenty usunąć, nie sprawdzałem wszystkiego dokładnie, bo pisałem na szybko, żebyś nie zniknęła ze strony. Jeżeli chcesz to możesz kilka rzeczy poprawić, bo ten wiersz należy teraz do Ciebie:) Dodając go tutaj wyrzekłem się praw do niego ;)
