Tak czy inaczej, mimo że prawdzi-
wych misjonarzy, takich co to serce
mają szersze aniżeli ludzki horyzont,
jak na lekarstwo, warto rozwijać w so-
bie apostolskie posłannictwo i dbać
o to, żeby stało się cząstką naszej
istoty. Kto kocha, nie może nie być
misjonarzem i nigdy nie zdoła uciec
przed Chrystusowym przeznacze-
niem do wspólnoty! W tym sensie,
we współczesnym świecie, w którym
propagowane są narcystyczne drogi
duchowe, na których ludzie mają nie-
ustannie krążyć wokół swojego oso-
bowego centrum, archetyp misjonarza
może być realizowany nawet jako
specyficznie chrześcijańska forma
duchowości. Nazwijmy ją duchowoś-
cią posłania.
Być posła-
nym – to jest
nie tylko ok-
reślenie życio-
wej okoliczno-
ści, ale przede wszystkim cał-
kiem interesu-
jąca definicja człowieka!
Nasze posłannictwo nie może jednak polegać
jedynie na słowach, którymi mogli-
byśmy przekonać innych. Bycie po-
słanym przez Chrystusa przede
wszystkim polega na tym, że w świe-
cie i w ludzkich życiorysach mamy
zostawić nasz indywidualny ślad.
Dlatego proszę, uświadommy so-
bie, że to, kim jesteśmy i czym ema-
nujemy w świecie, jest wyjątkowe.
Jeśli będziemy żyć posłannictwem,
którego początkiem jest miłość Chry-
stusowa, życie każdego z nas stanie
się pełne i owocne.
Proszę ;)
