Odpowiedź :
Potop szwedzki rozpoczęty jesienią 1655 roku nie ominął również Radomia.
Szwedzi w kroczyli do miasta bez nawet jednego wystrzału (luty 1656roku),
ponieważ załoga dowodzona przez starostę Mikołaja Podlodowskiego opuściła wcześniej miasto
i skierowała się nieść pomoc oblężonej Warszawie.
Po zajęciu Radomia Szwedzi ulokowali tu załogę pod dowództwem generała Rittera
jednak po około miesiącu miasto zostało odbite przez wojska polskie wierne Janowi Kazimierzowi,
a Szwedzi zmuszeni zostali do opuszczenia Radomia. Jednak po kilku miesiącach
ponownie zajęli je Szwedzi tym razem dowodzeni przez króla Karola X Gustawa,
witała ich uroczyście szlachta radomska prosząc o gwarancje zachowania praw stanu szlacheckiego.
Radom był tylko etapem na trasie odwrotu wojsk szwedzkich, dlatego król
i jego podkomendni opuścili je po kilku dniach łupiąc je oraz z premedytacją podpalając
(ogień strawił: zamek, klasztor benedyktynek oraz wiele zabudowań prywatnych).
Po opuszczeniu miasta przez Szwedów i przybyciu do niego Stefana Czarneckiego Radom był doszczętnie zrujnowany.
Katastrofy dopełnił najazd księcia siedmiogrodzkiego – Jerzego II Rakoczego (1657rok).
Po tych wydarzeniach liczba mieszkańców Radomia spadła do zaledwie 395 osób.
Odbudowa miasta postępowała bardzo powoli.
W 1701 roku miasto zostało zabezpieczone załogą generała Renskölda,
w tym samym roku Radom odwiedził król Szwecji Karol XII.
W 1704 roku, gdy zdetronizowano króla polskiego Augusta II,
a w toku elekcji wybrano na króla Stanisława Leszczyńskiego szlachta województwa sandomierskiego
(w skład, którego wchodził również Radom) zbuntowała się, co doprowadziło do rozpoczęcia walk.
Na ich linii w 1705 roku znalazł się Radom. Doszło wówczas do próby powstrzymania Szwedów u granic miasta.
Szwedzi pod dowództwem Karola XII obsadzili wzgórze na Piotrówce i stamtąd prowadzili ostrzał miasta w wyniku,
którego uszkodzone zostały: gmach zamku, wieża kościoła Św. Jana oraz zburzono część murów miejskich
Doprowadziło to do kapitulacji miasta.
Szwedzi w kroczyli do miasta bez nawet jednego wystrzału (luty 1656roku),
ponieważ załoga dowodzona przez starostę Mikołaja Podlodowskiego opuściła wcześniej miasto
i skierowała się nieść pomoc oblężonej Warszawie.
Po zajęciu Radomia Szwedzi ulokowali tu załogę pod dowództwem generała Rittera
jednak po około miesiącu miasto zostało odbite przez wojska polskie wierne Janowi Kazimierzowi,
a Szwedzi zmuszeni zostali do opuszczenia Radomia. Jednak po kilku miesiącach
ponownie zajęli je Szwedzi tym razem dowodzeni przez króla Karola X Gustawa,
witała ich uroczyście szlachta radomska prosząc o gwarancje zachowania praw stanu szlacheckiego.
Radom był tylko etapem na trasie odwrotu wojsk szwedzkich, dlatego król
i jego podkomendni opuścili je po kilku dniach łupiąc je oraz z premedytacją podpalając
(ogień strawił: zamek, klasztor benedyktynek oraz wiele zabudowań prywatnych).
Po opuszczeniu miasta przez Szwedów i przybyciu do niego Stefana Czarneckiego Radom był doszczętnie zrujnowany.
Katastrofy dopełnił najazd księcia siedmiogrodzkiego – Jerzego II Rakoczego (1657rok).
Po tych wydarzeniach liczba mieszkańców Radomia spadła do zaledwie 395 osób.
Odbudowa miasta postępowała bardzo powoli.
W 1701 roku miasto zostało zabezpieczone załogą generała Renskölda,
w tym samym roku Radom odwiedził król Szwecji Karol XII.
W 1704 roku, gdy zdetronizowano króla polskiego Augusta II,
a w toku elekcji wybrano na króla Stanisława Leszczyńskiego szlachta województwa sandomierskiego
(w skład, którego wchodził również Radom) zbuntowała się, co doprowadziło do rozpoczęcia walk.
Na ich linii w 1705 roku znalazł się Radom. Doszło wówczas do próby powstrzymania Szwedów u granic miasta.
Szwedzi pod dowództwem Karola XII obsadzili wzgórze na Piotrówce i stamtąd prowadzili ostrzał miasta w wyniku,
którego uszkodzone zostały: gmach zamku, wieża kościoła Św. Jana oraz zburzono część murów miejskich
Doprowadziło to do kapitulacji miasta.
