zad .2
Stanisław August dążył do rozwoju gospodarczego i kulturalnego kraju. Jako mecenas kultury przyczynił się do jej znakomitego rozwoju. Skupił wokół siebie grono ludzi wykształconych, literatów, malarzy, których wspomagał materialnie, zapraszał na słynne obiady czwartkowe, odbywające się w warszawskich Łazienkach, licząc na ich wkład w tworzenie światłej i nowoczesnej Polski. Dzięki niemu rozwijało się malarstwo, m.in. Belotto Canaletto (obrazy osiemnastowiecznej Warszawy), Marcelo Baciarelli (portrety).
Zasługą króla było również założenie w 1766 roku Szkoły Rycerskiej zwanej Korpusem Kadetów Była ona przeznaczona głównie dla ubogiej młodzieży szlacheckiej. Utrzymywana była przez skarb państwa i miała za zadanie przygotować młodzież do służby wojskowej i do urzędów cywilnych, wychowując ją w duchu miłości i poświęcenia dla kraju. W trakcie epoki stanisławowskiej rozwinął się także teatr – był wtedy dostępny dla szerszej publiczności, z polskimi aktorami i polskim repertuarem – jednym słowem był to teatr narodowy. Istniały już teatry szkolne i wielkopańskie, ale żaden z nich jednak nie był ogólnodostępny. W szkołach zaczęto wystawiać sztuki, głównie francuskie, takich dramaturgów jak Molier czy też Corneille.
W sprawach politycznych Stanisław August Poniatowski wprowadził szereg reform, które miały na celu wzmocnić Rzeczpospolitą. W pierwszych latach swego panowania przeprowadził reformę w armii, zastępując kawalerię piechotą i innymi rodzajami broni. W 1765 roku otwarto mennicę, ujednolicono system miar i wag oraz przeprowadzono rewaloryzacje kursu monet, co kładło kres wieloletniemu kryzysowi pieniężnemu. Prace nad dozbrojeniem i unowocześnieniem wojska oraz założenie w Warszawie ludwisarni zapowiadały dalsze reformy militarne. Przeprowadzona po stu letniej przerwie lustracja pozwalała dawać nadzieję na powiększenie dochodów skarbu.
Największym sukcesem dążeń reformatorskich króla stało się uchwalenie podczas Sejmu Wielkiego w 1791 Konstytucji 3 Maja. Był to drugi dokument wydany na świecie. W 1792 roku po wkroczeniu wojsk rosyjskich do Polski, Stanisław August przystąpił do konfederacji targowickiej z nadzieja, że uratuje państwo i część reform. Przyłączenie się do targowiczan zostało ocenione negatywnie przez społeczeństwo i przyniosło królowi miano "zdrajcy narodu".
