Odpowiedź :
Drodzy koledzy, uczniowie klasy 1a,zgromadzeni w tej sali ?dzisiaj mam was zamiar przekonać do tego, że sport jest sposobem na szczęśliwe życie.
Można zadać sobie pytanie czy sport jest wart wielkich poświęceń? Co sprawia, że sportowcy z zapałem wylewają litry potu na treningach? Do czego oni dążą?
Bez zastanowienia mogę rzec, że jest to warte wszelkich poświęceń. Sportowiec, aby osiągnąć sukces już od najmłodszych lat poświęca się jakiejś dyscyplinie, aby w przyszłości dojść do zamierzonego celu. W dzieciństwie, zamiast spędzać czas na wesołych, beztroskich zabawach z rówieśnikami, chodzą na treningi i jeżdżą na kolejne zawody. I ktoś mógłby zapytać-jaki jest w tym sens? Co powoduje ze potrafią zrezygnować z przyjemności? Odpowiedź jest bardzo prosta. Robią to, ponieważ to kochają, poświęcają się, bo wierzą, że w przyszłości osiągną sukces i z uporem dążą do zrealizowania swoich marzeń. I tak nie tylko jest w dzieciństwie, również w młodości i dorosłości, sportowcy wyrzekają się wielu rzeczy dla swojej pasja, jaką jest sport.
W zawodowym sporcie wiele poświęceń dotyczy rozstań z rodziną i przyjaciółmi na skutek wyjazdów na mecze, turnieje czy zgrupowania. Jednak najbliżsi sportowca wiedzą jak ważny jest dla niego sport i wszystko, co jest z nim związane, kibicują mu i wierzą, że osiągnie sukces. A chwile, które spędzają razem są niezapomniane i bardzo szczęśliwe. To jest tak jak z dzieckiem, które z niecierpliwością i utęsknieniem czeka na mamę, która musiała wyjechać na parę dni. Moment, w którym wróci jest bardzo szczęśliwa. Dziecko odczuwa większą radość z tej chwili, niż kiedy przebywa z rodzicami przez cały czas.
Dla zawodowców sport jest nie tylko pasją, ale również pracą. W życiu czasami jest tak, że ludzie są wykształceni, kończą kolejne kursy, jednak nie mogą podjąć pracy, jaką by chcieli, ponieważ nie ma miejsc w firmach i zakładach. I co się wtedy dzieje? Po długich poszukiwaniach, zmęczeni i znudzeni, podejmują pierwszą lepszą pracę, aby mieć, z czego żyć. Jednak ich to nie cieszy, robią to, bo nie maja innego wyjścia. Natomiast sportowcy robią to, co kochają, ta praca sprawi im wielka radość i satysfakcje. W spocie początki są trudne, kiedy trenowanie przynosi również zwątpienia i słabości. Mogę się tu posłużyć przykładem jednej z dyscyplin, jaka jest siatkówka. Jest to trudna do opanowania dyscyplina sportowa. Wielu ludzi na początku swojej przygody z siatkówką doznaje rozczarowań, gdy mimo wielu wykonywanych ćwiczeń piłka nie leci tam gdzie by się chciało. I przychodzi taka chwila, która jest jedną z piękniejszych chwil w sporcie. Nagle wszystko zaczyna wychodzić. Piłka leci w zamierzone miejsce, zagrywka przechodzi wreszcie przez siatkę czy po ataku piłka trafia w boisko przeciwnika. Jest to chwila, w której wzrasta wiara we własne możliwości i w osiągniecie sukcesów. Można to porównać do zmagań małego dziecka z postawieniem pierwszego kroku. Ile mu to zajmie czasu? Ile razy się wywróci? Aż wreszcie przyjdzie czas, w którym uda mu się utrzymać równowagę i zrobić krok do przodu, krok, który będzie przełomem w rozwoju tego dziecka.
Każdy sportowiec ma marzenia. Niektóre z nich są wspólne dla wszystkich ludzi uprawiających sport. Jest to np. udział w IO czy medal na MŚ lub ME. Ale każdy człowiek zajmujący się jakąś dyscypliną sportową ma mniejsze, bardziej osobiste marzenia, takie jak wygranie kolejnego meczu czy zajęcie jak najlepszego miejsca na kolejnych zawodach. Cele te stanowią sens pracy każdego sportowca, bo życie bez marzeń jest puste i bezwartościowe. Nie do opisania jest radość, którą sprawia zdobywanie nowych doświadczeń. Dążenie do jakiegoś wyznaczonego celu jest wspaniałym przeżyciem. A medal czy puchar jest uwieńczeniem tej drogi, nagrodą za włożony trud.
Z całą pewnością mogę się odwołać do znanego wszystkim przysłowia: ?Sport to zdrowie?. Sportowiec prowadząc bardzo aktywny tryb życia nie jest narażony na choroby cywilizacyjne takie jak: miażdżyca, zawał serca czy cukrzyca. Poprzez uprawianiu sportu ma bardzo dobrą kondycje, co pomaga w podeszłym wieku. Dzięki temu jest się bardziej ruchliwym, można dłużej spacerować i wolniej meczy się organizm.
Sportowcy wiele czasu spędzają w samolotach i autobusach. Dzięki wyjazdom na turnieje, zawodnik może zobaczyć różne miejsca na świecie. Czasami zawody odbywają się na innych kontynentach, co jest okazją do zwiedzenia odległych krajów. Mimo iż sportowcy na takich wyjazdach mają bardzo mało czasu wolnego to jednak zawsze znajdzie się chwila czasu, aby zobaczyć nowe, piękne i fascynujące miejsca na całej kuli ziemskiej.
Sportowiec podpisując kontrakty w klubach i reprezentując Polskę na arenie międzynarodowej otrzymuje za to pieniądze, które gwarantują mu bezpieczną przyszłość. Nie muszą martwić się czy będą mieć, z czego żyć, a po zakończeniu kariery mogą zająć się odpoczynkiem i spełnianiem innych swoich pasji.
Sport spełnia także rolę wychowawczą. Uczy godzić się z porażką, pokonywać własne słabości. Aby osiągnąć jakiś cel potrzeba bardzo dużo cierpliwości i samozaparcia. Dzięki uprawianiu sportu człowiek staje się bardziej wytrwały, nie zniechęca się po pierwszych niepowodzeniach w dążeniu do spełnienia własnych marzeń.
Nie można również zapomnieć, jakie wspaniałe wspomnienia zostają po niezwykłych przeżyciach związanych z uprawianiem sportu. Ile różnych niesamowitych chwil, wydarzeń, które pozostają w pamięci na całe życie. Są to chwile, dla których warto się poświecić i włożyć trud w osiągnięcie celu.
Myślę ze przytoczone tu argumenty przekonały wszystkich, że sport może być sposobem na bardzo szczęśliwe życie. Aby osiągnąć sukces trzeba się poświecić, jednak to poświecenie później bardzo procentuje. Dzięki uprawianiu sportu człowiek staje się wytrwalszy, uczy się pokonywać własne słabości, ma zapewnioną bezpieczną przyszłość, jest zdrowszy a przede wszystkim spełnia swoje marzenia. Ma pasje, która wypełnia jego życie. Jest szczęśliwy, bo robi to, co kocha.
Można zadać sobie pytanie czy sport jest wart wielkich poświęceń? Co sprawia, że sportowcy z zapałem wylewają litry potu na treningach? Do czego oni dążą?
Bez zastanowienia mogę rzec, że jest to warte wszelkich poświęceń. Sportowiec, aby osiągnąć sukces już od najmłodszych lat poświęca się jakiejś dyscyplinie, aby w przyszłości dojść do zamierzonego celu. W dzieciństwie, zamiast spędzać czas na wesołych, beztroskich zabawach z rówieśnikami, chodzą na treningi i jeżdżą na kolejne zawody. I ktoś mógłby zapytać-jaki jest w tym sens? Co powoduje ze potrafią zrezygnować z przyjemności? Odpowiedź jest bardzo prosta. Robią to, ponieważ to kochają, poświęcają się, bo wierzą, że w przyszłości osiągną sukces i z uporem dążą do zrealizowania swoich marzeń. I tak nie tylko jest w dzieciństwie, również w młodości i dorosłości, sportowcy wyrzekają się wielu rzeczy dla swojej pasja, jaką jest sport.
W zawodowym sporcie wiele poświęceń dotyczy rozstań z rodziną i przyjaciółmi na skutek wyjazdów na mecze, turnieje czy zgrupowania. Jednak najbliżsi sportowca wiedzą jak ważny jest dla niego sport i wszystko, co jest z nim związane, kibicują mu i wierzą, że osiągnie sukces. A chwile, które spędzają razem są niezapomniane i bardzo szczęśliwe. To jest tak jak z dzieckiem, które z niecierpliwością i utęsknieniem czeka na mamę, która musiała wyjechać na parę dni. Moment, w którym wróci jest bardzo szczęśliwa. Dziecko odczuwa większą radość z tej chwili, niż kiedy przebywa z rodzicami przez cały czas.
Dla zawodowców sport jest nie tylko pasją, ale również pracą. W życiu czasami jest tak, że ludzie są wykształceni, kończą kolejne kursy, jednak nie mogą podjąć pracy, jaką by chcieli, ponieważ nie ma miejsc w firmach i zakładach. I co się wtedy dzieje? Po długich poszukiwaniach, zmęczeni i znudzeni, podejmują pierwszą lepszą pracę, aby mieć, z czego żyć. Jednak ich to nie cieszy, robią to, bo nie maja innego wyjścia. Natomiast sportowcy robią to, co kochają, ta praca sprawi im wielka radość i satysfakcje. W spocie początki są trudne, kiedy trenowanie przynosi również zwątpienia i słabości. Mogę się tu posłużyć przykładem jednej z dyscyplin, jaka jest siatkówka. Jest to trudna do opanowania dyscyplina sportowa. Wielu ludzi na początku swojej przygody z siatkówką doznaje rozczarowań, gdy mimo wielu wykonywanych ćwiczeń piłka nie leci tam gdzie by się chciało. I przychodzi taka chwila, która jest jedną z piękniejszych chwil w sporcie. Nagle wszystko zaczyna wychodzić. Piłka leci w zamierzone miejsce, zagrywka przechodzi wreszcie przez siatkę czy po ataku piłka trafia w boisko przeciwnika. Jest to chwila, w której wzrasta wiara we własne możliwości i w osiągniecie sukcesów. Można to porównać do zmagań małego dziecka z postawieniem pierwszego kroku. Ile mu to zajmie czasu? Ile razy się wywróci? Aż wreszcie przyjdzie czas, w którym uda mu się utrzymać równowagę i zrobić krok do przodu, krok, który będzie przełomem w rozwoju tego dziecka.
Każdy sportowiec ma marzenia. Niektóre z nich są wspólne dla wszystkich ludzi uprawiających sport. Jest to np. udział w IO czy medal na MŚ lub ME. Ale każdy człowiek zajmujący się jakąś dyscypliną sportową ma mniejsze, bardziej osobiste marzenia, takie jak wygranie kolejnego meczu czy zajęcie jak najlepszego miejsca na kolejnych zawodach. Cele te stanowią sens pracy każdego sportowca, bo życie bez marzeń jest puste i bezwartościowe. Nie do opisania jest radość, którą sprawia zdobywanie nowych doświadczeń. Dążenie do jakiegoś wyznaczonego celu jest wspaniałym przeżyciem. A medal czy puchar jest uwieńczeniem tej drogi, nagrodą za włożony trud.
Z całą pewnością mogę się odwołać do znanego wszystkim przysłowia: ?Sport to zdrowie?. Sportowiec prowadząc bardzo aktywny tryb życia nie jest narażony na choroby cywilizacyjne takie jak: miażdżyca, zawał serca czy cukrzyca. Poprzez uprawianiu sportu ma bardzo dobrą kondycje, co pomaga w podeszłym wieku. Dzięki temu jest się bardziej ruchliwym, można dłużej spacerować i wolniej meczy się organizm.
Sportowcy wiele czasu spędzają w samolotach i autobusach. Dzięki wyjazdom na turnieje, zawodnik może zobaczyć różne miejsca na świecie. Czasami zawody odbywają się na innych kontynentach, co jest okazją do zwiedzenia odległych krajów. Mimo iż sportowcy na takich wyjazdach mają bardzo mało czasu wolnego to jednak zawsze znajdzie się chwila czasu, aby zobaczyć nowe, piękne i fascynujące miejsca na całej kuli ziemskiej.
Sportowiec podpisując kontrakty w klubach i reprezentując Polskę na arenie międzynarodowej otrzymuje za to pieniądze, które gwarantują mu bezpieczną przyszłość. Nie muszą martwić się czy będą mieć, z czego żyć, a po zakończeniu kariery mogą zająć się odpoczynkiem i spełnianiem innych swoich pasji.
Sport spełnia także rolę wychowawczą. Uczy godzić się z porażką, pokonywać własne słabości. Aby osiągnąć jakiś cel potrzeba bardzo dużo cierpliwości i samozaparcia. Dzięki uprawianiu sportu człowiek staje się bardziej wytrwały, nie zniechęca się po pierwszych niepowodzeniach w dążeniu do spełnienia własnych marzeń.
Nie można również zapomnieć, jakie wspaniałe wspomnienia zostają po niezwykłych przeżyciach związanych z uprawianiem sportu. Ile różnych niesamowitych chwil, wydarzeń, które pozostają w pamięci na całe życie. Są to chwile, dla których warto się poświecić i włożyć trud w osiągnięcie celu.
Myślę ze przytoczone tu argumenty przekonały wszystkich, że sport może być sposobem na bardzo szczęśliwe życie. Aby osiągnąć sukces trzeba się poświecić, jednak to poświecenie później bardzo procentuje. Dzięki uprawianiu sportu człowiek staje się wytrwalszy, uczy się pokonywać własne słabości, ma zapewnioną bezpieczną przyszłość, jest zdrowszy a przede wszystkim spełnia swoje marzenia. Ma pasje, która wypełnia jego życie. Jest szczęśliwy, bo robi to, co kocha.
Harry Potter i Książę Półkrwi" jest zdecydowanie najtrudniejszym tomem do ekranizacji. Większość akcji dzieje się w retrospekcjach. Harry i jego przewodnik Dumbledore poruszają się głównie po wspomnieniach Toma Riddle’a, zanim stał się jednym z najgroźniejszych czarowników w historii. Wbrew tej trudności, reżyserowi, Davidowi Yatesowi, udało się stworzyć film sprawny, który ogląda się dobrze. Jest on, co prawda nierówny, a gatunki filmowe zmieniają się jak w kalejdoskopie, ze zgrzytami przechodząc np. od lekkiej komedii do horroru. Pierwsza cześć obrazu, oprócz kilku niepokojących akcentów, jest komedią romantyczną w środowisku nastolatków. Bardzo udaną, bo Harry, Hermiona i Ron jeszcze nigdy nie byli tak zabawni. Z czasem robi się coraz mroczniej, a narastające niebezpieczeństwo nie pozwala nam o sobie zapomnieć. Wszystko zmierza do jednego – starcia armii Voldemorta z czarodziejami, dobra z przytłaczającym i panoszącym się wszędzie złem.
