Kiedy szłam po cichej uliczce zobaczyłam tłum.Luzie ci byli bardzo zażenowani i zdziwieni. Niektórzy jednak, a były to najczęściej starsze Panie kiwały tylko smutno głowami. Kiedy się postarałam i weszłam w tłum ujrzałam dziewczynę płaczącą nad mogiłą i płaczącą. Mówiła ona cicho smutne słowa, dotykając pewnie zimnego kamienia pomnika, wpatrując się w zdjęcie co jakiś czas. Dziewczyna ta ciągle wspominała imię ,,Jasieniek" i wtedy jakby była przez chwilę bardziej wyciszona i spokojniejsza.
Było mi jej żal,a jeszcze bardziej ludzi, którzy patrzyli na nią dziwnym wzrokiem.Oni pewnie nie wiedzą, co znaczy strata ukochanej osoby i tęsknota za nią tak wielka, że aż serce rozrywa.
