Odpowiedź :
Wychowanie spartańskie opierało się na szeroko posuniętym rygorze. Chłopcy którzy przeszli selekcję już od siódmego roku życia uczyli się sztuk walki wojennej.
Byli ubierani w stroje nie chroniące przed zimnem, a ich racje żywieniowe były bardzo skromne. Resztę potrzebnego pożywienia musieli zdobywać sami. Ich wychowanie było naprawdę ostre.
Karą za nie przestrzeganie reguł była chłosta, a jeżeli pod czas jej wykonania chłopiec zapłakał narażał się na drwiny ze strony rówieśników. Jednym z podstawowych zachowań których uczono dzieci był honor oraz męstwo.
Praktycznie do trzydziestego roku życia mężczyźni służyli w wojsku, dopiero potem nadchodził czas na życie rodzinne.
Byli ubierani w stroje nie chroniące przed zimnem, a ich racje żywieniowe były bardzo skromne. Resztę potrzebnego pożywienia musieli zdobywać sami. Ich wychowanie było naprawdę ostre.
Karą za nie przestrzeganie reguł była chłosta, a jeżeli pod czas jej wykonania chłopiec zapłakał narażał się na drwiny ze strony rówieśników. Jednym z podstawowych zachowań których uczono dzieci był honor oraz męstwo.
Praktycznie do trzydziestego roku życia mężczyźni służyli w wojsku, dopiero potem nadchodził czas na życie rodzinne.
Sparta to państwo przede wszystkim wojskowe. Obok Krety zajmuje ona oddzielne miejsce w dziejach wychowania i całej kultury
helleńskiej. Sparta stała się okazem państwa zachowawczego, które z uporem trzymało się starych obyczajów zarzuconych już gdzie indziej.
Archaiczna kultura Sparty. Liryki Tyrteusza i Alkmana. W okresie archaicznym Sparta jest wielkim ośrodkiem kultury duchowej, jest życzliwa dla cudzoziemców, sztuk pięknych, dla wszystkiego, co w czasach późniejszych będzie odrzucać. Jest ona w tym czasie metropolią helleńskiej cywilizacji.
Kultura wojskowa i obywatelska. Sparta z wieków VIII-VI jest przede wszystkim państwem wojowniczym. Wojskowa potęga pozwoliła jej podbić obszar ziemi, który, podwojony po opanowaniu Messenii (735-716), uczynił z niej jedno z największych państw greckich. Wojenne elegie Tyrtejusza świadczą, że naczelne miejsce w kulturze Sparty zajmuje ideał wojskowy. Wychowanie Spartanina wychowuje nie rycerza, lecz żołnierza-szeregowca. Wszedł ideał zbiorowości, ideał poświęcania się państwu. Pojawia się nowe pojęcie męstwa i doskonałości duchowej. Spartańskie wychowanie nie dąży do wyodrębnienia herosa z tłumu. Dąży do wychowania całej społeczności herosów, żołnierzy gotowych poświęcić się dla ojczyzny.
Wychowanie sportowe. Zamiłowanie do sportów hippicznych i atletyki. Zupełna nagość atlety oraz użycie oliwy do namaszczania się. Istniała też atletyka niewieścia (figurki biegających kobiet).
Wychowanie muzyczne. Taniec łączy się z gimnastyką, śpiew wiedzie do poezji, będącej jedyną postacią archaicznej literatury. Przejawy życia artystycznego i sportowego mają w Sparcie charakter zbiorowy, są instytucjami państwowymi i wiążą się z wielkimi uroczystościami religijnymi.
Wielkie odstępstwo. Historycy stwierdzają, że około 550 roku zatrzymał się prawidłowy rozwój Sparty. Punktem zwrotnym tej przemiany był polityczny i społeczny przewrót, dzięki któremu arystokracja, być może pod przewodnictwem efora Chilona, zdławiła niepokoje wśród warstw ludowych; niepokoje mające źródło w drugiej wojnie messeńskiej, czym umocniła swe zwycięstwo stwarzając instytucje dostosowane do potrzeby. Postępuje zubożenie kultury. Sparta wyrzeka się sztuk pięknych, a nawet sportów atletycznych. Staje się czysto wojskowa. Państwo przeszło w ręce zamkniętej kasty wojowników. Klasyczne wychowanie spartańskie dostosowało się do nowych warunków; tradycja powiązała je z osobą prawodawcy – Likurga. W rzeczywistości jednak znamy to wychowanie dopiero od początków VI wieku.
Wychowanie państwowe. Celem wychowania staje się „wytresowanie” hoplity. Ta ciężka piechota zapewniła Sparcie jej potęgę wojskową. Wychowanie służy wyłącznie celom państwowym, państwo ma nad nim kontrolę.
Państwo swoją władzę nad dzieckiem przenosi łaskawie na rodzinę, dopóki nie ukończy ono siedmiu lat. Po ukończeniu siedmiu lat przechodzi młody Spartanin całkowicie w ręce państwa i już do śmierci pozostaje jego niepodzielną własnością. Wychowanie, w ścisłym znaczeniu tego słowa trwa od lat 7 do 20, czuwa nad nim bezpośrednio komisarz państwowego wychowania (pajdonomos). Dziecko zostaje wcielone do organizacji młodzieżowych podzielonych na kategorie stopniowanej hierarchii. Licząc 20 lub 21 lat młodzieniec kończył swe wykształcenie, zaliczano go wtedy do oddziałów „dorosłych”. Wychowanie państwowe jest zatem w Sparcie wychowaniem w gromadzie. Odbiera dziecko rodzinie i każe żyć w młodzieżowym zespole. Przejście odbywa się stopniowo. Przez pierwsze cztery lata małe „wilczęta” zbierały się tylko na wspólne zabawy i ćwiczenia. Dopiero w dwunastym roku chłopiec opuszczał dom rodzinny. Poddany surowej karności, przechodził do internatu (koszar), których nie mógł opuścić przed ukończeniem lat 30, choćby był już człowiekiem żonatym.
Wychowanie przedwojskowe. Ogranicza się najbardziej umysłową stronę wychowania. Wpajano w młodzież „lakonizm”, tj. umiejętność wysławiania się nieco sztucznie, lecz zwięźle. Zachowano też pewne zamiłowanie do poezji i do muzyki dostosowanejdo celów wychowawczych. Cały wysiłek zmierza do wychowania wojskowego. Wychowanie fizyczne wysuwa się więc na czoło.
Wychowanie dziewcząt. Udzielano im nauki ujętej w ścisłe przepisy: muzyka, pląsy i śpiew ustępowały teraz gimnastyce i sportowi. Kobieta spartańska powinna być przede wszystkim rodzicielką wielu dzieci silnych fizycznie. Wychowanie pragnie ją pozbawić wszelkiej niewieściej subtelności i miękkości, zahartować jej ciało, zmusza się ją, by pokazywała się naga w dni świąteczne i podczas obrzędów. Wszystko to po to, aby wyzwolone z czułostkowych powikłań oddały się bez zastrzeżeń w służbę rasy.
helleńskiej. Sparta stała się okazem państwa zachowawczego, które z uporem trzymało się starych obyczajów zarzuconych już gdzie indziej.
Archaiczna kultura Sparty. Liryki Tyrteusza i Alkmana. W okresie archaicznym Sparta jest wielkim ośrodkiem kultury duchowej, jest życzliwa dla cudzoziemców, sztuk pięknych, dla wszystkiego, co w czasach późniejszych będzie odrzucać. Jest ona w tym czasie metropolią helleńskiej cywilizacji.
Kultura wojskowa i obywatelska. Sparta z wieków VIII-VI jest przede wszystkim państwem wojowniczym. Wojskowa potęga pozwoliła jej podbić obszar ziemi, który, podwojony po opanowaniu Messenii (735-716), uczynił z niej jedno z największych państw greckich. Wojenne elegie Tyrtejusza świadczą, że naczelne miejsce w kulturze Sparty zajmuje ideał wojskowy. Wychowanie Spartanina wychowuje nie rycerza, lecz żołnierza-szeregowca. Wszedł ideał zbiorowości, ideał poświęcania się państwu. Pojawia się nowe pojęcie męstwa i doskonałości duchowej. Spartańskie wychowanie nie dąży do wyodrębnienia herosa z tłumu. Dąży do wychowania całej społeczności herosów, żołnierzy gotowych poświęcić się dla ojczyzny.
Wychowanie sportowe. Zamiłowanie do sportów hippicznych i atletyki. Zupełna nagość atlety oraz użycie oliwy do namaszczania się. Istniała też atletyka niewieścia (figurki biegających kobiet).
Wychowanie muzyczne. Taniec łączy się z gimnastyką, śpiew wiedzie do poezji, będącej jedyną postacią archaicznej literatury. Przejawy życia artystycznego i sportowego mają w Sparcie charakter zbiorowy, są instytucjami państwowymi i wiążą się z wielkimi uroczystościami religijnymi.
Wielkie odstępstwo. Historycy stwierdzają, że około 550 roku zatrzymał się prawidłowy rozwój Sparty. Punktem zwrotnym tej przemiany był polityczny i społeczny przewrót, dzięki któremu arystokracja, być może pod przewodnictwem efora Chilona, zdławiła niepokoje wśród warstw ludowych; niepokoje mające źródło w drugiej wojnie messeńskiej, czym umocniła swe zwycięstwo stwarzając instytucje dostosowane do potrzeby. Postępuje zubożenie kultury. Sparta wyrzeka się sztuk pięknych, a nawet sportów atletycznych. Staje się czysto wojskowa. Państwo przeszło w ręce zamkniętej kasty wojowników. Klasyczne wychowanie spartańskie dostosowało się do nowych warunków; tradycja powiązała je z osobą prawodawcy – Likurga. W rzeczywistości jednak znamy to wychowanie dopiero od początków VI wieku.
Wychowanie państwowe. Celem wychowania staje się „wytresowanie” hoplity. Ta ciężka piechota zapewniła Sparcie jej potęgę wojskową. Wychowanie służy wyłącznie celom państwowym, państwo ma nad nim kontrolę.
Państwo swoją władzę nad dzieckiem przenosi łaskawie na rodzinę, dopóki nie ukończy ono siedmiu lat. Po ukończeniu siedmiu lat przechodzi młody Spartanin całkowicie w ręce państwa i już do śmierci pozostaje jego niepodzielną własnością. Wychowanie, w ścisłym znaczeniu tego słowa trwa od lat 7 do 20, czuwa nad nim bezpośrednio komisarz państwowego wychowania (pajdonomos). Dziecko zostaje wcielone do organizacji młodzieżowych podzielonych na kategorie stopniowanej hierarchii. Licząc 20 lub 21 lat młodzieniec kończył swe wykształcenie, zaliczano go wtedy do oddziałów „dorosłych”. Wychowanie państwowe jest zatem w Sparcie wychowaniem w gromadzie. Odbiera dziecko rodzinie i każe żyć w młodzieżowym zespole. Przejście odbywa się stopniowo. Przez pierwsze cztery lata małe „wilczęta” zbierały się tylko na wspólne zabawy i ćwiczenia. Dopiero w dwunastym roku chłopiec opuszczał dom rodzinny. Poddany surowej karności, przechodził do internatu (koszar), których nie mógł opuścić przed ukończeniem lat 30, choćby był już człowiekiem żonatym.
Wychowanie przedwojskowe. Ogranicza się najbardziej umysłową stronę wychowania. Wpajano w młodzież „lakonizm”, tj. umiejętność wysławiania się nieco sztucznie, lecz zwięźle. Zachowano też pewne zamiłowanie do poezji i do muzyki dostosowanejdo celów wychowawczych. Cały wysiłek zmierza do wychowania wojskowego. Wychowanie fizyczne wysuwa się więc na czoło.
Wychowanie dziewcząt. Udzielano im nauki ujętej w ścisłe przepisy: muzyka, pląsy i śpiew ustępowały teraz gimnastyce i sportowi. Kobieta spartańska powinna być przede wszystkim rodzicielką wielu dzieci silnych fizycznie. Wychowanie pragnie ją pozbawić wszelkiej niewieściej subtelności i miękkości, zahartować jej ciało, zmusza się ją, by pokazywała się naga w dni świąteczne i podczas obrzędów. Wszystko to po to, aby wyzwolone z czułostkowych powikłań oddały się bez zastrzeżeń w służbę rasy.
